अनुभव...

पुण्यात दिवसाच्या कोणत्याही वेळी बहुतांशी मोठ्या रस्त्यांवर गर्दी असते त्यातही सकाळची दहाची वेळ म्हणजे तर पुढे जाण्यासाठी लोकं शक्य तेव्हढ्या क्लुप्त्या शोधत असतात.

एक दिवस नेहमीप्रमाणेच रस्त्यावर गर्दी होती. स्कुटरवरून जाणारे एक काका खूप वेळ हॉर्न वाजवून थकले तरीही त्यांना पुढे जायला वाट मिळत नव्हती. कितीही हॉर्न वाजवला तरी रस्ता मोकळा झाल्याशिवाय वाहनांची रांग पुढे कशी सरकणार? ते काका पुढे जाण्यासाठी अगदीच अधीर होते. शेवटी न राहवून त्यांनी फुटपाथवरून स्कूटर चालवायला सुरुवात केली. इथे रस्त्यावरून गाडया चालवणं मुश्कील असताना फुटपाथवरून गाडी चालवणं म्हणजे खूपच कौशल्याच काम होतं. खूप वैतागत, चिडचिड करत ते साधारण दहा पावलं पुढे गेले तर तिथे एक शाळेतली मुलगी उभी होती. साधारण बावीस-तेवीस वर्षांची असेल. विशेष मुलांच्या शाळेचा युनिफॉर्म तिच्या अंगावर होता. ते काका तिच्यावर खेकसून म्हणाले, 'जरा सरक कि दिसत नाही का गाडी येतेय?' ती जागची ढिम्म हलली नाही. ते आणखी चिडून तसंच काहीबाही म्हणाले तर ती त्यांना 'गाडया खालून जातात' इतकंच म्हणाली. तिला धड बोलताही येत नव्हतं. त्या स्पष्ट बोलणाऱ्या काकांपेक्षा तिचे उच्चार अस्पष्ट होते पण विचार मात्र स्पष्ट होते असं मला वाटलं.


त्या काकांनी तशीच चरफडत गाडी फुटपाथवरून खाली घेतली आणि ते गर्दीत मिसळून गेले. ती मुलगी अजिबात विचलित न होता तिथेच शांतपणे उभी होती.